بَچّه بزگر
دخترِ سَالار دل مو مَایه تو یار مو بَاشی
مو گرفتار تو بَاشم تو خریدار مو بَاشی
هر چه بَاداباد مَه گویم که تور مام از دل و جو
عاشقِ زار تونُم مَایم تو غمخوار ِ مو بَاشی
دل مو مَایه پشتِ تَخبو هو نِشینُم روبرو تو
ماه رو پَی نوم کنه شمع شبِ تارِ مو بَاشی
مرغ زیرک شُم بِنالم حق زنُم شَوسِر درختو
گوش وَاواز وچَش وَر راه و بیدارِ مو بَاشی
مایم از بونِ بلند بینم تو رَه تو باغ و صحرا
خور نِشودُم بلکه تو رَاغِب بدیدار مو بَاشی
مه بزرگور رَی کنم بُر خَواسگاری وَرسِراتو
كاشكِ تو دل خو، تو هَم نَرمَوكِ خَواستار مو بَاشي
مَه بيام شالِ علف وَر دَارم از سَر شونه يِ تو
تا سبکبار شی، میون کوچه جلو دار مو بَاشی
صبح زود خود هم بِرِم وَر سِر زمینون زعفرونی
تو گل خوش رنگ و بوی زعفرو زارِ مو بَاشی
مالِکِ جونِ مُنی عُمرِ مُنی اِی جونِ شیری
مَه مو بزگر بَاشم ای دلبر تو بَادار مو بَاشی
سِر نَسق فریاد کنم سِر بَرغ خود تو اَو بگیرم
تو صدا وَسِرخونی، تو باغ، اَودار مو بَاشی
شَو که مَه سِر تاسِ بُل تو کوله تا صبح بُل بِتازُم
دل مو تا هوش واکنه اَجید و هوشیار مو بَاشی
فصل گُورونده که مَه گندم بکارم تو زمینو
تُبره پر گندم کنی بُرمو، مددکار مو بَاشی
سِر درو زارِ شما از خوشه چینی، عار دَارُم
مَه دروگر بَاشم و تو قَوده وَردارِ مو بَاشی
مَه کُنُم پشته کشی رو هم رِزُم کوتِ پَخَل رَ
هونشینی پَهلِ جو خرمه نگهدارِ مو بَاشی
جُفتِ گَو وَ خَرمه بَندُم پَشتِ دروازه بچرخم
بُرتو چَار بیتی بخونم تو هَوا دارِ مو بَاشی
تا نِماشُم خَرمه رِ وَهَم کُنُم شَی باد بَندُم
چَک زَنُم خود چَار شاخ سِرخَرمه سَالار مو بَاشی
تو دَخوشی خَرمه پَازُم تا سحر زِر نورِ مَفتَو
گندمور هَم بِز کُنُم تو نَاظِرِ کارِ مو بَاشی
خود مژان چَشِ خو وَارویُم قشنگ شَی بادِ خَرمه
کوهِ کاهِ وَررِزُم حیرونِ کِردارِ مو بَاشی
خر بِیَارم کاه و گندم بار کُنُم خروار به خروار
مُشرِفِ زحمت کشید و دَخلِ اَنبارِ مو بَاشی
شَوکه حَیوونور هَمه از پَی دِرو وَ خونه اَرُم
تَو دَ فِکر اَذِقِ گُسَبندِ پَلوار مو بَاشی
مثل مارِ کشته از صحرا بِیایُم گُشنه تُشنه
نون و اَو حاضِر کُنی یارِ وفا دار مو بَاشی
جومه شویی خونه وَاروئی غذا بُرمو نَسَق دی
کاسِه ی آشِ مِیون سُفره ی قَلمکارِ مو بَاشی
تونِ کرباسِ بِبَافی بُر خو پَاچینِ بِبُرّی
جومنون خور نو کنی ور تنگِ اَهار مو بَاشی
یَه تغارِ آرد بُرمو نو کنی ای بارِک اله
روز و شو زحمت کشی خونه سِرَادارِ مو بَاشی
روز بد هرگز نبینی جونِ تو بَاشه سلامت
وختِ مو بیمار بَاشُم تو پرستار مو بَاشی
فصل بیکاری بِرِم یاوَر مَشَد یاوَر مَزار و
تو سوارِ کوله بارِ رخشِ رَهوارِ مو بَاشی
هر چه مَاستُم وی مِگُفتُم او فقط وَگوش مِچِند
عَاقبت گُفتُم مگر دل تو نِمَه یارِ مو بَاشی
گفتِ قربون تو مِشُم بهتر که تو بزگر نَباشی
بزگری ر بگذار اگر مَایی که دلدارِ مو بَاشی
وَی معاضد گفت مو بَچّه بزگرُم پَابندِ کِشمو
تا مو بَاشُم کدخدا بَاید تو پَاکارِ مو بَاشی
《محمد حسن معاضدی》